Και βέβαια δεν είμαι μια συνηθισμένη κάλτσα.
Με τέτοιο όνομα βαρύ στις πλάτες μου, δηλαδή Ευρυδίκη, είναι δυνατό να ζήσω όπως όλοι οι άλλοι;
Ζούσα μια ευτυχισμένη ζωή στη Ρουχοπολιτεία
με τον άντρα μου, τον Ευριπίδη,
και άλλους συγγενείς, στο σπίτι των Χατζηχαρομοφάηδων.
Μια ωραία πρωία μια ξαφνική κλοτσιά του υιού Χατζηχαρομοφάη
με προσγείωσε στο παιδικό δωμάτιο.
Μπρρ! Ένα δωμάτιο όπου βασίλευε η θλίψη και η σιωπή.
«Και γιατί, παρακαλώ;» θα μου πείτε.
«Εμείς ξέρουμε ότι στα παιδικά δωμάτια
υπάρχει μόνο η χαρά».
Λάθος κάνετε, αγαπητοί μου.
Τι έχετε να πείτε για τις μαύρες σακούλες
που εξαφανίζουν παλιά ρούχα και παιχνίδια;
Σακούλες που παίρνουν το δρόμο για την Αποθήκη.
Με τέτοιο όνομα βαρύ στις πλάτες μου, δηλαδή Ευρυδίκη, είναι δυνατό να ζήσω όπως όλοι οι άλλοι;
Ζούσα μια ευτυχισμένη ζωή στη Ρουχοπολιτεία
με τον άντρα μου, τον Ευριπίδη,
και άλλους συγγενείς, στο σπίτι των Χατζηχαρομοφάηδων.
Μια ωραία πρωία μια ξαφνική κλοτσιά του υιού Χατζηχαρομοφάη
με προσγείωσε στο παιδικό δωμάτιο.
Μπρρ! Ένα δωμάτιο όπου βασίλευε η θλίψη και η σιωπή.
«Και γιατί, παρακαλώ;» θα μου πείτε.
«Εμείς ξέρουμε ότι στα παιδικά δωμάτια
υπάρχει μόνο η χαρά».
Λάθος κάνετε, αγαπητοί μου.
Τι έχετε να πείτε για τις μαύρες σακούλες
που εξαφανίζουν παλιά ρούχα και παιχνίδια;
Σακούλες που παίρνουν το δρόμο για την Αποθήκη.
Η αλήθεια είναι ότι οι μαύρες σακούλες
με βασάνισαν πολύ και για χάρη τους
ξεκίνησα ένα μεγάλο ταξίδι,
με την ελπίδα να εγκαταστήσω
ξανά τη χαρά στο παιδικό δωμάτιο.
Πού να σας τα λέω,
είδα και ένιωσα τόσα πολλά
σ’ αυτό το μαγικό ταξίδι,
που αποφάσισα να σας τα διηγηθώ.
Κάντε λίγη υπομονή. Σσς...
Ξαπλάρετε και γυρίστε με μπρούμυτα,
έτσι θα με ακούτε καλύτερα.
Στα μέσα Μαΐου 2011,
η συγγραφέας Αναστασία Ευσταθίου
επισκέφθηκε το 1ο Δημοτικό Σχολείο Πύργου
και παρουσίασε το βιβλίο της:
"Μια κάλτσα που τη λέγαν Ευρυδίκη"
1ο Δημοτικό Σχολείο Πύργου
3ο Δημοτικό Σχολείο Νιγρίτας
Είμαστε οι μαθητές της ΣΤ΄ τάξης του 3ου Δημ. Σχολείου Νιγρίτας. Πιστεύουμε ότι, το βιβλίο είναι για τον άνθρωπο και κυρίως για το παιδί, ο καλύτερος και εντιμότερος φίλος.
Διαβάσαμε λοιπόν το βιβλίο της Αναστασίας Ευσταθίου με τίτλο «Μια κάλτσα που τη λέγαν Ευρυδίκη» και θα σας πούμε ή μάλλον θα τραγουδήσουμε και θα χορέψουμε αυτά που καταλάβαμε και κυρίως αυτά που μας συγκίνησαν.
Θα σας πω θα σας πω μια ιστορία
Που τη βρη που τη βρήκα στα βιβλία
Με συγκί με συγκίνησε πολύ
Και θα την τραγουδήσω με ζεστή φωνή
Η Ευρυδίκη μία κάλτσα όλο καμάρι
Εξεκίνησε μια νύχτα με φεγγάρι
Απ΄ τους ανθρώπους την εκδίκηση να πάρει
Στην αδικία τους το δίκαιο να βάλει
Με το Λα με το Λάκη κασκολάκη
Τον Πινπόν ένα πολύ μικρό σκουφάκι
Στη ζεστή του σύννεφου την αγκαλιά
Τη σκληρή του κόσμου είδαν απονιά
Μια καρακάξα κι ένας καπετάνιος γλάρος
Τους γεμίσανε με δύναμη και θάρρος
Τους βοήθησαν το δρόμο τους να πάρουν
Πάνω στα νερά της Κρήτης να σαλπάρουν
Μία καμήλα κι άλλα δυο ελεφαντάκια
Έγιναν τα πιο καλά τους φιλαράκια
Τους βοήθησαν να βρουν την αποθήκη
Τη ντροπή όλου του κόσμου και τη φρίκη
Με το Λα με το Λάκη κασκολάκη
Τον Πινπόν ένα πολύ μικρό σκουφάκι
Στη ζεστή του σύννεφου την αγκαλιά
Τη σκληρή του κόσμου είδαν απονιά
Έτσι λοιπόν βρήκαν την αποθήκη όπου οι άνθρωποι συγκέντρωναν τα παλιά ρούχα και τα χαλασμένα παιχνίδια και νόμιζαν ότι μ΄ αυτόν τον τρόπο βοηθούν τα παιδιά του κόσμου που έχουν ανάγκη, τα παιδιά που πεθαίνουν από την πείνα και τα ανάπηρα παιδάκια του πολέμου. Εκεί όμως πέτυχαν τη μεγαλύτερη συγκέντρωση που έκαναν τα παιδιά όλου του κόσμου που υποφέρουν και ένωσαν τη φωνή τους για να τους ακούσουν οι μεγάλοι σ΄ όλη τη γη.
Είμαι ο Γιόχαν το παιδί της προσφυγιάς
Των ανθρώπων του πολέμου της σκλαβιάς
Δίχως σπίτι δίχως μάνα και χαρά
Η ψυχή μου το φωνάζει καθαρά
Είμαι ο Μπαντούν απ΄ τ΄ «ασυνόδευτα παιδιά»
Ξεριζωμένος και διωγμένος μακριά
Του πολέμου αποτέλεσμα κι εγώ
Των μεγάλων των τρανών παρακαλώ
Ας ακούσουν παντού οι μεγάλοι
Την αδικία ας μη γνωρίσουνε κι άλλοι
Του πολε του πολέμου η δυστυχία
Ας τελειώσει και ας έρθει ευτυχία
Είμαι η μικρή η Τσίνι Τσιν που σας μιλά
Και μια βοήθεια μικρή από σας ζητά
Ένα εμβόλιο ας έχουμε κι εμείς
Για να γλιτώσουμε απ΄ την αγκαλιά της γης
Είμαι ο Κάρλος το ανάπηρο παιδάκι
Χωρίς το πόδι και κομμένο το χεράκι
Όμως απέκτησα ένα νόημα στη ζωή
Εσάς αδέρφια μια γροθιά και μια φωνή
Ας ακούσουν παντού οι μεγάλοι
Την αδικία ας μη γνωρίσουνε κι άλλοι
Του πολε του πολέμου η δυστυχία
Ας τελειώσει και ας έρθει ευτυχία
Έτσι, τα παλιά ρούχα, τα χαλασμένα παιχνίδια και τα παιδιά όλης της γης που υποφέρουν, ενωμένα φώναζαν δυνατά για να τους ακούσουν οι μεγάλοι.
Εδώ τελειώ εδώ τελειώνει η ιστορία
Που την έζησα σ΄ αυτή την κοινωνία
(Αν σας συγκίνησε και σας τόσο πολύ
Τότε φροντίστε να μην επαναληφθεί) 3
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου